منو
بند ( ت ) ماده 11 قانون جهش تولید دانش بنیان، با هدف استفاده حداکثری از توان شرکت های دانش بنیان، موارد سرمایه گذاری مندرج در جزء های 1 و 2 بند مذکور را به عنوان اعتبار مالیاتی، اعطا شده به شرکت های متقاضی دانسته و مقرر داشته به همین میزان از مالیات قطعی شده سال تخصیص سرمایه مذکور یا سال های بعد کسر می شود و به موجب مقرره موضوع شکایت، زیان کاهش ارزش سرمایه گذاری موصوف، به عنوان هزینه قابل قبول مالیاتی موضوع مواد 147 و 148 ق.م.م. تلقی نمی شود.
شاکی مدعی است مقرره موضوع شکایت بر خلاف مقررات قانونی است زیرا اولا ) بر خلاف دادنامه های هیات عمومی دیوان عدالت اداری، که زیان کاهش ارزش سرمایه گذاری را به عنوان هزینه قابل قبول تلقی نموده اند، صادر شده است و ثانیا ) بند ( ت ) ماده 11 قانون جهش تولید دانش بنیان ناظر بر « مالیات قطعی » است و در بند اخیرالذکر، صحبتی از درآمد مشمول مالیات یا ماخذ مشمول مالیات به میان نیامده است و پرداختن به موضوع « زیان کاهش سرمایه گذاری » در زمانی معنا می یابد که با رسیدگی مامور مالیاتی، درآمد مشمول مالیات محاسبه شده باشد.
به موجب دادنامه دیوان، با عنایت به اینکه مطابق مقررات ناظر بر موضوع، بین درآمد مشمول مالیات و احتساب هزینه قابل قبول مربوط به آن درآمد، رابطه مستقیمی برقرار است و از طرفی مستفاد از دادنامه شماره 11180 مورخ 1401/06/29 هیأت عمومی دیوان عدالت اداری ( که آخرین اراده هیات عمومی راجع به موضوع موصوف است )، سرمایه گذاری موضوع بند
( ت ) ماده 11 قانون جهش تولید دانش بنیان، درآمد محسوب نمی شود، لذا زیان ناشی از سرمایه گذاری موصوف نیز به عنوان هزینه قابل قبول مالیاتی تلقی نخواهد شد، از این روی، مقرره موضوع شکایت مخالفتی با قوانین و مقررات ناظر بر موضوع ندارد.
